BİR UZAY PARÇASI
Belki zamandan, belki bir hikâyeden kopmuş bir kesit. Yaşanmış her an ve üretilmiş her nesne, bir boşluğu ihlal edip varlığıyla onu yeniden şekillendiriyor. Söylenmiş her söz, bir an önceki bir boşluğun artık yok olmuş hali; söz, bir sonraki "an"a da bir önceki "an"a da varlığının izlerini bırakıyor. "Bir Uzay Parçası", hem varlık hem yokluk hem bütün hem parça fikrini aynı anda barındırıyor. Bir boşluk parçası, bir mekân parçası ya da bir zaman parçası. Boşluk yalnızca negatif alan değil; sürekli değişen, varlık tarafından dönüştürülen, varlığın her türlü deviniminden ve saçılmışlığından anlık etkiler alan, anlamı yaratan bir zemin. Yaşamda olmak, devinmek demek. Devinmek ise bir boşluğu doldurma hali. Boşlukta dağılmış ve herhangi bir mantık gözetmeksizin saçılmış formlar gibi. Beton, bu devinimin izlerini taşıyor. Ağırlığıyla doluluk hissi yaratırken, yüzeyindeki gözenekler, çatlaklar ve işlenme biçimiyle boşluk kavramını da içinde barındırıyor. İnşa edilen, yaşanılan ve yıkılan mekânlarla doğrudan ilişkili olduğu için zamanın ve mekânın izlerini üzerinde taşıyor. Resimler, yapı malzemesinin düzlem üzerinde çekilerek, itilerek, kazınarak yarattığı izleri ortaya koyuyor. Bir an sonra olanlar, bir an öncenin sınırlarını ihlal ediyor ve artık geri dönülemez izler bırakıyor. Dokusal yoğunluk, leke ve katmanların oluşturduğu derinlik hissi, betona özgü ağırlık kavramını tuvaller üzerinde de sürdürüyor. Formlar hem soyut hem de figüratif bir anlatı sunuyor. İnsan figürleri, erime, çözülme ya da baskılanma sürecine girmiş gibi. Sanki beton, varlıklarını mühürlemiş.
11.04.2025 - 25.05.2025